Afgelopen zaterdag was het zover. De laatste dag van stripshop Wonderland. Ik probeerde de oude garde voor een laatste keer bij elkaar te krijgen om de winkel een waardig afscheidt te kunnen geven. Het leven haalde mij echter in en ik deed het verzoek pas afgelopen vrijdag. Veel te kort dag om iedereen nog allerlei afspraken te kunnen laten verzetten. Zelf was ik ook pas rond 16:00 uur aanwezig. Maar zodoende heb ik wel het laatste uur van de winkel meegemaakt. Nog een boel gelachen met de aanwezigen (Rick, Gerda en Han) en ik heb de laatste aankoop gedaan.
Tijdens het rijden naar dit laatste bezoek gingen er diverse gedachten door mijn hoofd. Het laatste uur van de winkel heeft geslagen (letterlijk in dit geval). Ik wist natuurlijk al ruim een jaar dat dit ging gebeuren. Hier hebben Han en ik regelmatig over gesproken. Maar zo zie je dat een jaar snel voorbij gaat en zelfs afgelopen maand sta je er nog niet goed bij stil. Het begon pas te dagen toen Han de vrijdag (dus 1 week voor sluiting) tegen mij zei: Neem jij dat boek van Frank mee, of komt ie het volgende week zelf ophalen. Toen sloeg de waarheid in als een bom. Volgende week is het voorbij. Zo’n 24 jaar van mijn leven kwam ik bij deze befaamde stipwinkel en nu kan het niet meer. Even vlug een kleine trip door mijn verleden.
Ik was 15 jaar toen ik met mijn broer in de Meervaart een Perry Rhodan dag bezocht. Mijn broer leest sneller dan ik kan praten (en dat is heel snel) dus die kan ook gewoon beweren dat ie de eerste 1000 Perry Rhodans gewoon meerdere keren heeft gelezen. Ik daarin tegen lees traag, maar ik vergeet het niet meer, dus ik heb aan 1 keer lezen genoeg. Mijn broer was echter aan het PR shoppen toen ik bij een stand een bakje comics zag staan. Het ging hier om Nederlands talige Spinneman (HIP) comics. Ik was meteen verkocht. De aardige dame achter de stand verkondigde mij dat ze in de Winkel nog veel meer van dit soort strips hadden. Deze aardige dame bleek Gerda te zijn. De mede eigenaar van Wonderland. (afgelopen Zaterdag zei ik nog lachend tegen Gerda, als Han op die beurst had gestaan, zo vrolijk en zonnig als ie altijd is, waren we waarschijnlijk nooit meer teruggekomen :-)). Maar we zijn wel langs de winkel gegaan en het is bij die ene keer niet gebleven. Ik herinner me nog dat ik eerst op de fiets en met de bus ging. Later met de brommer, de motor en de auto. Enige jaren geleden werd het opeens betaald parkeren in Soembawastraat. Ja mensen dit soort zaken hebben wij nog allemaal meegemaakt.
Wat ik er ook bij heb gekregen dankzij mijn bezoeken aan Wonderland is de vriendschap van Dennis Janssen en René van Hasselaar. Deze heren kwamen wij elke zaterdag in onze geliefde stripwinkel tegen en ergens in 1992 melde de heren dat ze naar Amerika gingen. Na enige gespreken waren wij zo ver dat we ook mee wilde. En ook mee mochten. Dennis en René hebben de trip gepland en wij zijn meegelift op hun ideeën. (Dit doen we overigens nog steeds tot grote ergernis van Dennis en René die willen dat wij ook inbrengen geven. Maar we doen ons best om hebben tegenwoordig soms hier en daar op en aanmerkingen).
Na onze trip naar Amerika hebben we in samenwerking met Wonderland nog enige jaren een eigen Comic informatie blad (inclusief muziektip) gemaakt tot we door de snelle berichtgeving van het Internet werden ingehaald). De naam van ons blad is nog steeds actueel en spreekt bij comic verzamelaars nog altijd boekdelen. Nuff Said Magazine met als subtitle For those who read comics.
Dit en ander zaken gingen door mijn hoofd toen ik zaterdag voor waarschijnlijk de laatste keer naar de Soembawastraat ging. Dennis heeft in zijn A Daily Dose of Dennis een mooi stuk geschreven over zijn ervaringen met de firma Wonderland. Zeker zijn Hannetjes zijn heel herkenbaar.
Ik ga er nu mee stoppen. Misschien komt er nog een nabrander, maar voor mij is er in ieder geval een stuk van mijn leven afgesloten waar ik met veel plezier (en weemoed) aan terug zal denken.
