RIP - Wim "Sibbele" Westendorp

Een vreemd einde aan de dag vandaag. Aan het eind van de middag werd ik op de hoogte gebracht dat Wim Westendorp was overleden. Wim Westendorp is de zoon van onze oude burgemeester en de man die al een jaar of 10 onze muziekband maakt voor De Sammies. Vorige week stond ik nog gezellig met hem een biertje te drinken. Volgens de verhalen was hij zelfs gister nog aanwezig in zijn favoriete café en deze morgen werd hij door zijn moeder in zijn bed gevonden, naar ik begreep overleden aan een hartstilstand.

Het is een bizarre situatie. De Kermis CD’s worden gemaakt door Wim Westendorp en Jaap de Bok. Maar die laatste is veel minder het gezicht van de kermis dan Wim dan is /was. Jaap was altijd druk met zijn Band, met leren of met iets anders. Wim had dat ook allemaal, maar als er in Volendam iets te doen was, dan was Wim er altijd bij. Een optreden in de Josef zonder Wim is haast niet voor te stellen. Of de hele santenkraam nog door gaat weet ik niet. Nou ja, ik weet het wel, het zal doorgaan er zijn te veel belangen bij gemoeid. Dit jaar zal het zeker anders zijn, maar ook in de toekomst vraag ik met af of het Kermis gevoel, bij mij als lid van De Sammies tenminste, ooit helemaal terug zal komen. Wim, je bent met je 46 jaar veel Kermissen te vroeg bij ons weggegaan. Ik geloof niet echt dat er iets is na ons feestje op aarde. Maar als dat er wel is, dan weet ik zeker dat jij de boel daarboven een stuk vrolijker maakt. Wim bedankt voor je mooie liedjes en de gezellige tijden. Als je ze ziet, doe Peter & Wil de groeten. Simon

Nieuwe baan

Het drukke schema van de vakantie naar Amerika heeft er voor gezorgd dat ik helaas na de derde dag geen tijd meer heb gehad om de rest van de trip te verslaan. Misschien dat ik af en toe nog eens een terugblik zal schrijven, maar voor nu gaat het niet gebeuren. Over een paar minuten ga ik slapen om morgen fris en fruitig aan mijn eerste dag bij de Rabobank te gaan beginnen. Ik heb een gezonde spanning voor mijn eerste dag (dag mag denk ik ook wel als je na 16 jaar van werkgever gaat ruilen). Morgen ga ik mijn baan aftrappen in Zeist. Maandag word ik verwacht op het hoofdkantoor in Utrecht.

Amerika 2012 dag 3

Wederom waren Dennis en ik vroeg wakker. Om half zes zijn we begonnen met het bijwerken van het blog. Frank, Dennis en ik zijn toen het ontbijt open was naar beneden gegaan. Ik heb me daar te Gied gedaan aan wafels met stroop.. Heerlijk. De keuze is echter beperkt en als je hier elke dag zou eten zou het heel vervelend worden. De koffie is echter goed en het is belangrijk om je dag goed te beginnen.

Na het ontbijt op weg naar de Johnny Walker wiskey stokerij. Dit was een toer van een uur waarin we van à tot z de opbouw van de whisky te zien kregen. Er waren een paar eigenaardigheden tijdens deze tour. Gemiddeld zijn we hier (USA) behoorlijk commercieel. Dat je uit een ritje van de achtbaan in een souvenirs winkel terecht komt, is hier verzonnen. Bij deze tour kon je bijna niets kopen. Voor de t-shirts, bekers, speeltjes etc moest je naar het dorpje (1 minuut verder met de auto) die spullen kon je niet op de brouwerij krijgen. Verder verkochten ze vroeger ook geen wiskey. Sinds 10 jaar mag dat nu eindelijk verkocht worden op het terrein van de stokerij. Helaas niet op zondag. Als je wiskey wilde kopen moest je dus naar een plaatsje 40 mile verderop. Dus we keerden zonder aankopen terug naar de auto.

Op de weg gekomen besloten wij spontaan om eens in het stadje te gaan kijken. We konden namelijk niet geloven dat we geen wiskey konden kopen. In het stadje draaide alles om wiskey. Maar inderdaad wiskey kon je niet kopen in het weekend. Om niet helemaal met lege handen weg te gaan heb ik een mosterd en een hete saus met hierin een vleugje whisky gekocht.

De volgende stop op het programma van vandaag was het graf van Johnny Cash. Het was niet het belangrijkste item deze vakantie maar als je er toch bent. Dennis had op een Amerika website gelezen dat iemand langere tijd heeft lopen zoeken naar zijn graf en het niet heeft gevonden. Tijdens de terugreis begonnen we ons af te vragen of het wel de moeite waard was.

Op de heenreis kwamen we een Hooters tegen en we besloten om hier te gaan lunchen. Op de terugweg hadden we een andere weg, maar er zijn meerdere vestigingen dus rond 1 uur kwamen we aan bij de zaak waar we onze mail even konden checken. Om kort te zijn. Dit was met stip de slechtste Hooters belevenis ooit. Nieuwe meisje dumpte ons in een hoek en toen ik vroeg om een vork kwam ze met een of andere witte saus aanzetten. Alles moest ik meerdere malen herhalen voordat ze het begreep. De patat kwam nadat mijn burgertje al op was etc. Dus na ons korste Hooters bezoek ooit vervolgde we onze reis naar het graf van Johnny Cash.

Was het de moeite waard? Voor mij zeker wel het geval te zijn. We kwamen op deze rit een 'Toys 'R Us' vestiging tegen. Hierbinnen lagen de Skylanders Legendairy Series. Dus ik heb een mooi cadeau voor mijn mannen. De laatste 3 blijken nu ook verkrijgbaar te zijn als pakket, dus als ik die ook nog zou vinden zou het helemaal top zijn.

Wederom vervolgde wij onze reis naar Johnny en weldra reden we de begraafplaats binnen. We besloten aan een aanwezige dame te vragen waar het graf was. Die wees ons de weg en binnen een minuut hadden we het gevonden. Snel wat foto's en gauw op weg naar het hotel daar konden we nog even zwemmen voordat we naar de General Jackson Showboat moesten.

Ai bij het hotel aangekomen kwamen we er achter dat de bril van René verloren was geraakt. Er is overal gezocht en gevraagd, maar zijn zonnebril op sterkte is niet meer bovenwater gekomen. Na een half uurtje te hebben gedobberd maakten we ons klaar voor de showboot. Toen we aankwamen bij de boot was het akelig stil. Even later begrepen we wat er aan de hand was. De boot was al weg. Na een extra controle bleek dat we een uur eerder hadden moeten zijn.

Na een korte mokpauze van ons alle vier besloten we om naar Broadway te gaan om daar wat te gaan eten.

Broadway beviel ons goed nadat we eerst een klein rondje door het uitgaansgebied hadden gemaakt besloten wij om bij de Wildhorse Saloon te gaan eten. Deze gelegenheid heeft de grootste dansvloer van heel Nashville en omstreken. Ook werden er tussen de acts door linedance lessen gegeven. Wij hebben deze beurt echter aan ons voorbij laten gaan. Na het eten (wat overigens niemand helemaal op heeft gekregen) besloten we om het bruisende nachtleven weer in te duiken. We hebben diverse cafeetjes bezocht (De pagina van Dennis geeft hier een zeer goed verslag van). De foto van René die los gaat en de leukste band van de avond voeg ik even toe. En dan sluit ik de derde dag van de vakantie hierbij af.

 

Amerika 2012 dag 2

De dag begon vroeg. Om 4 uur werd ik met een barstende koppijn wakker. Na enkele minuten besloot ik een paracetamolletje te pakken. Deze spoelde ik weg met kraanwater (verdunde glorix) en probeerde daarna weer te gaan slapen. Dit lukte niet echt. En toen Dennis om zes uur naar het toilet ging en ik hem goede morgen wenste besloten we de faciliteiten van het motel te gaan verkennen.

Het ontbijt werd pas vanaf half 7 geserveerd dus we moesten nog 10 minuten wachten. Deze hebben we gebruikt om even bij het zwembad en de sportschool te gaan kijken. Het zwembad ging vermoedelijk pas om 10 uur open en de sportschool bestond uit een kamer met hierin 4 toestellen.

Rond half zeven gingen we eens kijken in de ontbijtzaal. Het eten was niet slecht, alleen het aanbod was niet zo groot. Ik hou van scrambled eggs en die waren niet aanwezig. Wel gekookte eitjes. Alles op plastic borden zodat er afgewassen hoefd te worden (staat wel een beetje haaks op het groen wat ze willen uitstralen op de kamer. Dat je je handdoek nog een keer wil gebruiken etc). Als koffie hebben ze Dauwe Egberts. Toch weer even het thuisgevoel. Omdat we vandaag ergens anders zouden gaan eten besloten we alleen een klein proefje te doen van het assortiment. Dit viel niet tegen. Rond zeven weer naar boven waar Frank ook al gereed was. Toen René ook klaar was met zijn ding doen gingen we naar Bongo Java voor ons echte ontbijt. Hier naam ik een heerlijke Borito (opgerolde pannenkoek met in dit geval ei, groente etc).

Na het eten gingen we naar Lebanon. Een mall waar vele groote merken hun waar voor lage prijzen van de hand deden. Het was kleiner dan we in eerste instantie dachten, maar we hebben er toch enige uren kunnen vertoeven. Ook zijn de nodige aankopen gedaan. Mijn eerste aankoop waren nieuwe portiersschoenen. Deze hebben nu ook stalen neuzen. Niet onprettig we er word nog wel eens op gestaan. Verder een nieuwe riem en portemonnee aangeschaft. En 3 paar korte sokken. Ik zag leren jassen voor 55 dollar. Maar ik heb er toch maar vanaf gezien. Die had ik niet echt nodig, maar ze waren wel mooi.

Na Lebanon hadden we niet veel tijd meer om nog naar de binnenstad te gaan. Dus werd besloten de spullen in het hotel te brengen en dan naar de het veel grotere winkelcentrum wat op maandag in de planning zit (en wat 5 minuten bij ons hotel vandaan zit) te gaan. Dan kon Dennis even rustig kijken naar Lego voor zijn mannen. Een toys are us was hier helaas niet aanwezig, dus voor mijn mannen hebben nog geen skylanders gevonden. Hier heb ik wel een leuk jasje en blouse gevonden bij Tommy Bahama's (nee niet zo als vorig jaar).

Na het korte bezoekje aan Opry Mills (de naam van het winkelcentrum) gingen we eten bij Sukhoi Thai. Een Thais restaurant waar ik een heerlijke pittig kip gerecht heb gegeten samen met een Japans biertje.

Na het eten opfrissen in het hotel om daarna een avond plezier te gaan hebben in "The Grand Ole Opry". Hier komen iedere keer country artiesten op het podium die 1 of 2 platen doen. Dit word live uitgezonden op enkele radiostations. Van alle artiesten vond ik er 3 de moeite waard om nog eens te kijken of beluisteren. De overige waren mijn inziens aardig aan pensioen toe.

Na de show besloten we ondanks dat het nog vroeg was af te taaien naar het hotel om hier nog een biertje te nemen. Na dit biertje doken we wederom voor 12 uur ons bed in.

 

Amerika 2012 Dag 1 (vervolg)

De rest van de vlucht ging ook voorspoedig en we kwamen op schema aan op het vliegveld van Minneapolis. Terwijl we nog door de Diane moesten gaan kwam Frank erachter dat zijn e-reader nog in het vliegtuig lag. Gelukkig bleek dat loos alarm en we konden na een paar minuten in de rij aansluiten voor de douane controles.

Op het vliegveld moesten we enige tijd wachten. Terwijl Dennis een cap ging kopen plofte de oudjes even neer in op een bankje. Nadat Dennis er weer bij was, moesten we verder om in ieder geval niet te laat te zijn bij gate A10. Na een minuut op 10 over diverse loopbanen gegaan te zijn waren we bij de gate. Volgende keer toch maar met de tram die buiten het gebouw rijdt en je daar heel wat sneller heen brengt.

Omdat we te ver van Starbucks af waren, hebben we in het barretje bij de gate maar een biertje gescoord. Wel even je id laten zien. Want we zouden zomaar geen 21 kunnen zijn. Amerika is wel goed voor mijn ego. Ze schatten me altijd jonger in.

Het tweede vliegtuig reisje was geen feest. Het vliegtuig was klein, warm en zeer oncomfortabel. Maar ja we moesten ook maar een klein stukje vliegen en het uitzicht was zeer mooi.

Aangekomen in Nashville even de auto opgehaald en vlug naar het hotel op in te checken. De kamers zien er goed uit, de airco had een echter een drupje wd40 mogen hebben.

Na het dumpen van de spullen gauw op weg naar Hooters voor een hapje en gratis WiFi. We hadden haast want het zou om 10 uur dicht gaan. Dat bleek echter niet juist. Op vrijdag bleef hij tot 01:00 open. We werden door een dame begeleid naar onze tafel waar we begonnen met een "Bucket of Corona". Heerlijk na een lange reis. En zeker lekker als je vervolgens de 9-11 hete saus over je "boneless chickenwings" gooit. Ook toen moesten we onze ID weer laten zien. Deze was ik echter vergeten. Maar nadat René vertelde dat we uit Amsterdam kwamen vergat ze na 2 ID's te vragen naar de derde, maar was meer geïnteresseerd in het roken in Amsterdam.

Na het eten waren we allemaal bekaf (het was voor ons ook al 5 uur in de nachts) en gingen direct terug naar het hotel om heerlijk te gaan slapen.

 

America 2012 Dag 1

Vanmorgen werd ik om tien over acht wakker en wist toch voor half negen zonder al te veel stress de mannen op school te krijgen. Nadat dit was gebeurd dronk ik met Mirella nog een kopje koffie. Daarna even douchen, toilettas in de tas en we waren klaar om te gaan. Als outfit had ik de vorig jaar gekochte hawaiblouse aangedaan samen met de daar gekochte spijkerbroek. De zonnebril die Dennis me gegeven had op het hoofd en ik was klaar om te gaan.

Vlug de auto in en naar Frank gereden. Geen file onderweg en we waren om 4 minuten voor half 11 op Schiphol departure 3. We moesten welgeteld 30 seconden wachten totdat Dennis en René arriveerde. Gelijk ingecheckt en via een fontein momentje snel naar Starbucks voor een grande vanille latte.

Na de koffie wist Dennis een goede plaats voor het ontbijt. De noodlebar. (Deze noodlebar heeft overigens een zeer goede sambal) Dus nadat we een noodlesoep als ontbijt genuttigd hadden werd het alweer tijd om naar de gate te gaan. Hier werden we nog net niet gestript, maar dat scheelde niet veel. Het vliegtuig ging perfect op dat van start en wij hebben nu nog zo'n 5 uur te gaan. De maaltijd in het vliegtuig was redelijk (maar wat had je anders verwacht). Tot op heden krijgen René en ik in tegenstelling tot Frank en Dennis iedere half gevulde glazen. Misschien zet deze trend zich in de USA wel door en kom ik niet zoveel aan deze reis.

 

Nostalgisch

De laatste tijd kom ik steeds herinneringen tegen die me doen terugdenken aan vroeger. Dat hebben we allemaal wel eens, maar misschien ben ik nu wel in een periode beland waar dit (voor mijn gevoel in ieder geval) vaker voorkomt. En het kan ook gewoon zijn dat alles in een circulaire beweging gaat en dat eens in de zoveel tijd alles weer terugkomt.

Maar het doet me er ook bij stilstaan hoe snel het gaat. Het is al weer 4 jaar geleden dat mijn schoonmoeder is overleden. Als je het me gevraagd had zou ik zeggen een jaar of 2. Maar die stoere kerel van me kon toen net lopen en nu is ie al weer 5.

Iedereen die mij kent weet ik dat ik Comics lees en spaar. En als je dan ziet dat er comics waar ik een verwoed lezer van was en die al jaren gestopt zijn nieuw leven in wordt geblazen, er wel een klein beetje kippenvel op mijn armen komt. Dan krijg je de uitnodiging om naar een beurs te gaan. Ook weer een link naar deze tijden. Lees ik het blog van een vriend van mij, waar onze reis naar Amerika uit 1993 langzaam digitaal verschijnt. Ook hier weer mooie herinneringen van die reis met alle trips naar uitgeverijen van Comics.

Op dit moment ben ik bezig mijn CD’s te verkopen. Ik luister er nooit meer naar. Dat laatste is niet waar. Ik gebruik de CD’s nooit meer. Luisteren doe ik weldegelijk. Tijdens het uitzoeken van de CD’s kom ik de “Nuff Said” box tegen. Deze hebben Dennis, René, Frank en ik samengesteld. Wederom een super mooie herinnering naar de Han jaren.

Die periode is voorbij. De herinneringen gelukkig niet. Mijn leven is op dit moment een wervelstorm van activiteit. Mijn huidige klus bij DST is afgerond (toch nog een certificaat mee gescoord) en we gaan kijken voor / naar iets nieuws. Ik heb al enkele gesprekken gevoerd, en die waren naar mijn idee positief. Even afwachten wat en of er iets uit komt.

Privé is het ook behoorlijk hectisch. De nieuwe plaat van “De Sammies” staat alweer in de stijgers. Wij zijn zoekende naar een nieuwe huurder voor het appartement. Aan het appartement moet nog één en ander worden opgeknapt (behang , de buitenboel en wat kleine reparaties) en thuis vallen één voor één alle apparaten uit en moeten worden vervangen. Dan ben ik ook nog bezig met het regelen van een lagere school reünie en neven en nichten avond. Alles bij elkaar een wervelstorm aan leuke en minder leuke dingen die waarschijnlijk de herinneringen naar vroeger (voor mijn gevoel nu, toen eenvoudigere tijden waren ) meer doen opkomen.

Dit schrijven duurt me nu al weer veel te lang. Ik ga zo direct even hardlopen om wat stoom af te blazen. Heb ondanks het drukke schema te veel energie om lang stil te zitten.